Soms moet je een stier bij de horens vatten. Nu was er een alligator in de buurt, die al vaker met zijn tanden klapperde, maar die achteraf gezien, niet gevaarlijk was en, die we zeker eens wilden benaderen. Bruce Iglauer (°1947) is afkomstig uit Michigan en is de oprichter van het onafhankelijke blues label ‘Alligator Records’, dat zijn thuis basis in Chicago heeft. Hij promootte al blues muziek op de radio toen hij nog studeerde en werkte voor ‘Dellmark Records’ in Chicago, waar hij de stiel leerde. Iglauer was mede oprichter van het ‘Living Blues Magazine’ en hij begon in 1971 met zijn eigen ‘Alligator Records’ label. Hij was de (co-) producer van meer dan 125 albums, waaronder deze van Hound Dog Taylor, Koko Taylor, Albert Collins, Johnny Winter, Roy Buchanan, Lil' Ed & The Blues Imperials, James Cotton, Kenny Neal, Jarekus Singleton, Carey Bell en Billy Boy Arnold.

Tijdens het Ge-Varenwinkel Blues en Roots Festival was Bruce Iglauer er dit jaar bij, om op zaterdag twee van zijn protegées aan het werk te zien (Jarekus Singleton en Selwyn Birchwood).  Wij van Rootstime.be zakten naar Leuven af, naar het hotel waar alle artiesten waren en waar deze babbel doorging. De planning dreigde, gezien het aantal interviews die namiddag, even wat chaotisch te worden, maar uiteindelijk kon alles alsnog in alle rust op zijn hotelkamer doorgaan...

(Ik vraag hem even of ik zijn naam goed uitspreek, wat hij beaamt en wat volgens hem, weinigen juist doen omdat het een Duitse naam is, en stel dan, een beetje zenuwachtig mijn eerste vraag aan deze belezen man…)

Mr. Bruce Iglauer, welkom in België. Wat komt er in je op toen je wist dat je naar België kwam?

Juist ik ben er voor het festival en morgen ben ik in Engeland en overmorgen in Ierland.
België_1 ? Laat me beginnen met te zeggen, dat Ik België al meerdere keren bezocht. Een van mijn beste vrienden woont in België.
Het is een klein land, met twee landtalen (wat ik uiteraard onmiddellijk verbeter door te stellen, dat er drie zijn, want Duits is in de Oost Kantons onze derde landstaal). Ik weet veel over jullie regering door mijn vriend, die hier woont.
België_2 ? Stella Artois (een spontane hartelijke lach) en de Europese Unie. Ik ken België ook van zijn betrokkenheid tijdens beide Wereldoorlogen en van de moeilijke periode, die ze toen beleefde. Als ik naar België kom is het altijd o.w.v. een tour. De laatste keer was het vorig jaar, voor de tour van Lonnie Brooks, die we deden voor de NATO. Wat ik voorheen niet wist, is dat er hier een Amerikaans Ambassadeur NATO vertegenwoordigt. NATO had plannen om naar Chicago te komen en het optreden was er om Chicago commercieel te promoten. Het dik betaalde optreden ging thuis, bij de ambassadeur door, voor zo’n honderd gasten.

[Dr. Ivo H. Daalder (Den Haag, 2 maart 1960) is een Nederlands-Amerikaans politicoloog, diplomaat en buitenlandadviseur. Hij is sinds juli 2013 voorzitter van de Chicago Council on Global Affairs. Daarvóór was hij ambassadeur van de Verenigde Staten bij de NAVO op voordracht van president Obama. Ook maakte hij deel uit van de staf van president Bill Clinton. In september 2013 werd Daalder als NAVO-ambassadeur opgevolgd door Douglas Lute /nvdr.]     

Hoe goed ken je de Belgische blues scene, Ken je artiesten, bands, interessante namen,

Ik weet dat er in Belgie blues bands zijn, maar ik ken géén namen of verdere details. Ik hoor muziek van overal in de wereld en het boeit me dan niet veel,  wie er van welk land komt.

Muziek zat er al altijd in je bloed. Als student werkte je mee aan de radio van de universiteit. Is blues muziek altijd je favoriete muziek geweest? Waarom?

Juist. Als student werkte ik midden jaren ’60, terwijl ik studeerde aan de ‘Lawrence University’ in Appleton, Wisconsin, mee aan lokale radio blues show. Blues is niet altijd mijn favoriete muziek geweest. Toen ik nog heel jong was, luisterde ik naar de muziek waarvan mijn moeder hield. Barkley muziek, Rodgers & Hammerstein, dat was vooral show muziek. Later, begin jaren ’60, werd dit folk muziek, die toen folk revival genoemd werd. Ik had toen een akoestische gitaar en een harmonica, maar was een heel slechte muzikant. (gelach) De eerste blues muziek die ik hoorde, was tijdens folk festivals. Het was toen vooral commerciële folk muziek. Ik ging toen studeren aan een kleine universiteit in Wisconsin. Mijn zuster studeerde aan een universiteit in Chicago. Ik groeide niet op in Chicago, maar in Grand Rapids, Michigan en Wyoming, Ohio. Ik was nooit meer dan 200 mijlen weg van Chicago. Ik ging wel naar Chicago voor een folk festival, dat een erg traditioneel folk festival was en waar Mississippi Fred McDowell* optrad. Dit was voor mij een ontdekking. Wat ik toen voelde was heel speciaal. Zijn muziek was zo eerlijk en echt, waardoor alle muziek die ik kende, gekunsteld leek. Toen ik terug op school was in Wisconsin, bestelde ik in de lokale shop een album van McDowell. Het duurde zo wat negen maanden, voordat die ene plaat er eindelijk was. Blues albums waren toen heel moeilijk verkrijgbaar, omdat blues muziek nog altijd als “primarily” beschouwd werd. Het was muziek, die door zwarten gemaakt werd, voor zwarten. Heel veel opnamen waren 45-toeren albums. Heel veel mensen dachten er zo over. Ik zelf was op de eerste plaats een folk liefhebber, die pas later de blues ontdekte en die niet geneigd was naar optredens van bands te gaan. Ik verkoos voor solo optredens. Heel snel ben ik echter ook in de blues gerold.  

[*Fred McDowell (1904–1972) aka Mississippi Fred McDowell, was een van de eerste Amerikaanse country hill blues zanger en gitarist, afkomstig uit Tennessee. Zijn blues leunde nauwer aan bij de Afrikaanse roots. McDowell coachte Bonnie Raitt bij haar slide gitaar technieken. In 1965 tourde hij in Europa met ‘The American Folk Blues Festival’, dit samen met Big Mama Thornton, John Lee Hooker, Buddy Guy en Roosevelt /nvdr.]

In 1971 je eigen blues label op…? Hoe begon alles? Wat is het verhaal?

Juist. In 1968, ik woonde toen nog niet in Chicago, las ik over Bob Koester en van ‘Delmark Records’*. Bob Koester was aanvankelijk samen met Ron Fister de eigenaar van jazz platen shop, de ‘K&F Sales’. Later verhuist hij met zijn business zonder Fister naar de hoek van de Delmar en de Olive Street in St. Louis, waar hij de naam van de straat overnam voor zijn shop ‘Delmar Records’. In 1958 verhuist Koester met zijn shop naar Chicago en opent er de ‘Jazz Record Mart’ (die nog altijd bestaat). Ik ben toen naar de shop gegaan, omdat het de enige zaak was in Chicago, die ik kende en omdat ik wist, dat Koester ook mensen mee nam naar blues optredens, in de zwarte wijken van Chicago. Hij werd mijn gids en mentor. In 1970 verhuisde ik naar Chicago voor een job als expeditie medewerker bij ‘Delmark Records’. Soms hielp ik in de winkel van Delmark, maar ik voelde me vooral aangetrokken door dingen die in  en rond de opname studio’s gebeurden. Als “gofor” (iemand die “goes for” iets) kwam ik regelmatig in de studio’s. Iemand die “gofor” is, moest om sandwiches of drank gaan, om dingen die ze er nodig hadden. Het voornaamste was, dat ik er kon komen. Mijn éérste opdracht was naar het gevang gaan, want de drummer en bassist waren door de politie tegen gehouden en opgesloten. Ik vertrok met 100 $ om hen uit het gevang te krijgen, wat me ook lukte. Ik leerde alles in de studio’s, want ik was gefascineerd door het opname proces. Bijna iedere avond ging ik naar een optreden in een club, zowel in de West als de Zuid kant van de stad, want daar was er live blues. Alle mensen zijn er opgegroeid met muziek. In die periode werd ik verliefd op de muziek van de ‘The Houserockers’, de band van Hound Dog Taylor**. Ik ben toen naar Delmark gestapt en heb hen over Taylor en zijn band gesproken. Het binnenhalen van een contract lukte echter niet. In 1971 startte ik met mijn eigen ‘Alligator Records’ label en nam Taylor en zijn band, met wie niemand wou spelen en samen werken, onder mijn hoede.

Wat waren toen je doelstellingen?
Ik was verliefd op blues muziek en ik wou met mijn label enkel blues muziek opnemen. Ik was toen nog niet bezig met de business, maar op de eerste plaats met muziek. Mijn doelstelling was albums opnemen met de bands die ik graag hoorde. Uiteraard moeten mensen naar deze platen luisteren. De radio was hiervoor een uitstekend media. Er waren toen de ‘reform’ en ‘progressive rock’ radio stations, die ook blues muziek draaiden. Ik reed toen in mijn wagen het land rond, sliep in de wagen en bezocht al deze radio stations om mijn LP te bezorgen aan iedere DJ , die de show deed. Vaak was ik de éérste van wie zo ooit een blues LP gekregen hadden, stil te zwijgen een Hound Dog Taylor album. Hierdoor vingen we heel veel radio zendtijd. Daarna ben ik met Taylor rondgereden, want hij kon niet lezen, van plaats naar plaats om hem voor te stellen voor optredens. Ik deed toen alles zelf en was de zaak in eigen persoon.  

[*Delmark Records is het oudste onafhankelijke Amerikaanse jazz en blues platen label, dat in 1958 opgericht is en dat in Chicago, Illinois, gevestigd is.  Het label is een vervolg van en gebaseerd op het werk van de platen verzamelaar en jazz liefhebber Bob Koester, die in St. Louis, Missouri, in 1953 een nummer van ‘The Windy City Six’ (een traditionele jazz band) uitbracht, onder de naam "Delmar" / nvdr.]
[**Theodore Roosevelt "Hound Dog" Taylor (1915–1975) was een Amerikaanse Chicago blues gitariste en zanger. Vanaf 1957 was hij full time met muziek bezig, maar bleef hij een vrij onbekend muzikant met goedkope gitaren. Iglauer trachtte hem te helpen aan een contract bij Delmark, wat mislukt en richt daarom zijn eigen Alligator label op, waar hij Taylor en zijn Housrockers binnen haalt en hun eerste album opneemt /nvdr.]

Hoe moeilijk was het om in de opstart nieuwe artiesten te contracteren?

Eigenlijk was dit helemaal niet moeilijk, omdat er weinig mogelijkheden waren voor blues artiesten. Blues muziek was bij de jonge zwarten niet zo populair. Een aantal kleinere labels als Chess en Cobra verdwenen en de grote labels hielden van blues muziek. Voor de zwarte blues artiesten, die in Chicago in de clubs speelden (en later overal in het land), waren er maar weinig mogelijkheden. Ik heb Taylor maar één keer moeten vragen of hij bij mij wou opnemen… Hij was zelf heel verbaasd toen ik het werkelijk ook deed.

De lijst van “Alligator artists” is lang. Zijn er “special names”, of namen waar je fier op bent?

De lijst is zo’n driehonderd albums lang, denk ik. En er staan heel veel bijzondere artiesten op die lijst. Heel veel van hen zullen me altijd bijblijven. Op de eerste plaats Hound Dog Taylor, mijn éérste artiest met wie ik opnam. De volledig onbekende Son Seals, met wie ik een album opnam in 1973 en met wie ik heel bevriend werd. Koko Taylor, ik was gedurende vijfendertig jaren haar manager en reisde met haar de wereld rond. Koko was een van de meest eerlijke mensen, die ik ooit gekend heb. Ze vertelde je altijd precies wat ze dacht en voelde. Alles kwam direct uit haar hart. Ze was zowat mijn tweede moeder. Lil’ Ed (& the Blues Imperials), met wie ik ook heel bevriend ben. Hij noemt me zijn vader. Ed heeft het wat moeilijk gehad, met drugs. Hij heeft toen in mijn huis gewoond. Zij zijn allen héél bijzonder voor mij. Dan zijn er mijn “kinderen” die hier vanavond op het festival optreden Jarekus Singleton en Selwyn Birchwood, zij zijn ook heel speciaal voor mij. Ik voel me als hun vader. Ik help hen met de business. Als ik met een artiest een contract teken, dan zeg ik altijd “welkom bij het label, welkom bij de familie”. Ik zeg dit omdat dit ook zo aanvoelt. Ik werk met mensen en ik werk met hen zolang, als ze met mij willen samen werken.

[Son Seals (1942-2004), “The Son Seals Blues Band”, 1937 -  Koko Taylor (1928-2009) /nvdr.]

Is Alligator Records nu een gegeerd bedrijf zijn?

Vergeleken met andere Amerikaanse labels, zijn wij een relatief klein bedrijf. Ik werk met vijftien medewerkers. We hebben zo’n 300 verdeelpunten en verkopen zo’n 20.000 kopieën van een album. We doen het dus vrij goed. In omzet betekenen we weinig, slechts een heel klein percentage van de totale omzet in de States. Daarentegen zijn we in de blues wereld een van de groten. Ik krijg honderden demo’s en opnamen die in eigen beheer gedaan zijn, die ik allemaal beluister. Wanneer ik 1keer ja zeg, zeg ik 500 keren neen tegen de inzending.        

Is blues muziek in de loop der jaren veranderd en / of geëvolueerd?

Ja, maar vrij traag. Blues blijft een traditionele muziek en als men te ver afwijkt, is het voor velen geen traditionele blues meer. Als er artiesten zijn die willen afwijken van deze traditionele structuren, moeten ze bereid zijn om de aangeboden kansen te benutten. Ik heb al vaker met muzikanten samen gewerkt, die willen veranderen, meer dan andere labels dat doen. Mijn twee kinderen werken hard om de definitie van de blues uit te breiden. Voor mij gaat het erom hoe de muziek aanvoelt, wat het je als luisteraar brengt. Het gaan mij niet zo zeer om de structuren.

Worden je kinderen je opvolgers?

Toen ik ze voor het eerst ontmoette, waren beiden volwassen artiesten. Ik help ze bij het zoeken naar de juiste middelen om betere muzikanten te worden. Ze hebben beiden het geluk getalenteerd te zijn. Ik moedig ze aan om te werken aan hun songwriting, te zoeken naar betere rijmen, toonaarden en natuurlijk om eerlijke muziek te maken.           

Is er voldoende instroom van jonge muzikanten?

Momenteel is de instroom meer dan in het recente verleden, maar nog te weinig dan dat ik zelf zou willen. Wanneer ik Jarekus (Singleton) en Selwyn (Birchwood) ontmoette, waren ze totaal onbekenden. Ik wist dat ik met hen moest startten van nul. Beiden hadden lokaal maar een kleine aanhang. Selwyn in Florida en Jarekus enkel in Jackson. Nu ben ik fier op beiden, omdat ik het gevoel heb, dat beiden er klaar voor zijn om het te gaan maken. Ik ben ervan overtuigd dat ze potentieel hebben.

Wat adviseer je hen? Wat zeg je als ze er niet klaar voor zijn?

(Een korte zucht) Let op wat er al gedaan is in de blues, maar imiteer niets. Als je ieder woord van een woordenboek kent, moet je daarom nog niet alle woorden in één zin gebruiken… Leer wat er gebeurd is in de geschiedenis van de blues, maar ga uit van je eigen ervaringen en doe je eigen ding. Muddy Waters is niet beroemd geworden door anderen te imiteren. BB King is niet beroemd geworden door T Bone Walker te imiteren… Ze gingen kijken bij anderen, om hun eigen ding te kunnen doen. Sommige jongeren doen dit succesvol, anderen falen. De kunst is dat te vinden in een muzikant wat hun bijzonder maakt.

Je kreeg al vele erkenningen. In 2001 werd je “Chicagoan of the Year” en in 2014 kreeg je een “Lifetime Achievement Award”. Gaat het hier om meer dan erkenning?

Ik wordt graag erkend voor de dingen die ik doe. De beste award kreeg ik in het voorbije jaar. Ik ontvang de ‘Lifetime Achievement Award’ van mijn collega’s label eigenaars. Zij begrijpen wat ik gedaan heb gedurende al de jaren en zij weten dat ik begonnen ben van niets. Als ik straks tussen het publiek sta en voel dat beiden het goed doen en dat het publiek tevreden is, dan ben ik een gelukkig man.  

Staan er nog dingen op je “still want to do” lijst?

Ja, momenteel ben ik aan het onderhandelen met een muzikant uit Toronto, Canada. We werken aan de voorbereiding van zijn nieuwe album. Selwyn en Jarekus werken ook aan een nieuw album. Ik voel me erg verantwoordelijk voor de toekomst. Ik heb nog niet het gevoel dat ik op het einde van mijn carrière ben. Ik hoop dat ik nog met artiesten kan samen werken. Velen gaan op pensioen om te kunnen doen wat ze zouden willen doen. Ik doe elke dag, wat ik zou willen doen.

Wat boeit je buiten muziek?

Ik hou veel van film. IK ben geïnteresseerd in de geschiedenis van de film. Ik lees zoveel mogelijk en ik ben een man die, na twintig jaren huwelijk, het geluk heeft dat hij nog van zijn vrouw houdt. Ik doe graag dingen met haar samen. We hebben pas ons ja-woord overgedaan. 

Laatste vraag: hoe wil je later heinnerd blijven?

Ik zeg wel eens een keer als grap, dat ik de beste roadie ben in de blues. Wat ik zeker zou willen gebruiken zijn de woorden van Koko: “wat is de brug die je over de stroom gebracht heeft?” In mijn carrière was ik de brug, tussen de artiesten en hun publiek. De mensen moeten me herinneren als de man die de artiesten geholpen heeft om de toekomst van de blues te helpen verzekeren.

(Er volgt nog een allerlaatste vraag)
Hoe kwam Alligator Records aan zijn naam?

Toen ik nog bij het andere bedrijf werkte, kreeg ik van mijn toenmalige vriendin de bijnaam alligator, omdat ik de gewoonte had tijdens het luisteren naar muziek de drums te imiteren door met mijn tanden te klikken. Ze noemde me daarom kleine alligator. Omdat de blues en de alligators uit het zuiden komen en omdat niemand in de US mijn naam correct uitspreekt, is Alligator Records de geschikte naam voor een blues label. Velen noemen me trouwens Mr. Alligator of Brother Alligator… Ik vind het een geweldige naam, zeker omdat de naam gevaarlijk klinkt en wanbetalers afschrikt en ook omdat we in  alfabetisch gerangschikte lijsten altijd heel hoog staan!   

Thank you again Mr. Iglauer for your time and for supporting and promoting roots music!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime